Rubbergranulaat, de feiten op een rij

Hoe gevaarlijk is rubbergranulaat?

Om te onderzoeken hoe gevaarlijk het rubbergranulaat nu eigenlijk is heeft de overheid het RIVM ingeschakeld. Het RIVM geeft aan dat ze naar aanleiding van de onderzoeken kunnen concluderen dat de rubberkorrels totaal geen gevaar opleveren voor de volksgezondheid. Maar is dit eigenlijk wel zo? Veel partijen hebben hun twijfels daarover. Het programma Zembla wijdde daarom meerdere uitzendingen aan dit onderwerp.

Feiten en tegenstellingen

Het RIVM heeft over een periode van 2 maanden onderzoek gedaan naar de rubbergranulaat. Er zijn veel zaken getest, maar lang niet alles en dat gaat ook niet in een dergelijke korte periode. Zaken die namelijk ook van belang zijn zijn hoe de verschillende stoffen in het rubbergranulaat met elkaar reageren. Sommige stoffen kunnen separaat onschadelijk zijn, maar wanneer men de stoffen mengt kan dat in sommige gevallen wel gevaar opleveren.

Daarnaast is niet voldoende getest wat de er gebeurt wanneer water bij de korrels komt. Door aanraking met het water komen de stoffen namelijk ook vrij, dit is door diverse wetenschappers getest met behulp van zebravisjes en de embryo's hiervan. Dit leverde opmerkelijke resultaten op, alle embryo's gingen dood in het water dat in contact was geweest met de rubberkorrels. De volwassen zebravisjes vertoonden opmerkelijke gedragsveranderingen. Deze werden namelijk actiever wat kan duiden op meer stress. Nu is het vreemde dat het RIVM stelt dat testen met zebravisjes geen betrouwbare methode is om te testen hoe gevaarlijk een stof is, dit is vreemd omdat het RIVM nota bene in eigen onderzoeken in het verleden veelvuldig zebravisjes heeft gebruikt om de invloed van bepaalde stoffen te testen. Zebravisjes reageren namelijk in veel gevallen hetzelfde als het menselijk lichaam, vandaar dat deze visjes door diverse instanties voor onderzoeken worden gebruikt.

Naast genoemde resultaten heeft het RIVM ook verschillende meetschalen gebruikt om te bepalen binnen welke waarden een stof nog veilig wordt geacht. Nu is het zo dat in eerdere onderzoeken een andere meetschaal (veilige zone) werd gehanteerd dan in de nieuwe onderzoeken. Dit is wederom een vreemde gang van zaken, omdat nu de veilige zone in het nieuwe onderzoek veel groter was. Natuurlijk komt dit over alsof er aangestuurd wordt op positieve resultaten. Dit zijn zaken die nader onderzocht en besproken dienen te worden.

Conclusie

Om zeker te zijn van de veiligheid van de rubberkorrels is het noodzakelijk dat er meer onderzoek gedaan wordt door onafhankelijke instanties. Wanneer de volksgezondheid in het geding is mag er geen enkele twijfel bestaan over de resultaten. Uit voorzorg is het momenteel dus beter om kunstgras niet te voorzien van rubberkorrels. Gelukkig zijn er veel alternatieven al zijn deze wat kostbaarder. Voorbeelden van alternatieven zijn kurk-korrels of kokos, deze materialen creeëren hetzelfde baleffect als men op echt gras ervaart.

Bij Kunstgrashuis BV maakt men geen gebruik van schadelijke rubberkorrels. Er wordt voornamelijk kunstgras gelegd in particuliere tuinen waarbij veel kleine kinderen en huisdieren in contact komen met het kunstgras. Bij Kunstgrashuis staan de gezondheid van mens, dier en de duurzaamheid van de producten centraal, deze punten samen met de kwaliteit vormen de kern van de bedrijfsvoering.